Od sezonu 2018 każdy stały zawodnik Moto3, Moto2, oraz MotoGP będzie musiał jeździć w kombinezonie wyposażonym w sprawny system poduszek powietrznych. Zapowiedziano to już w roku 2016, teraz FIM ostatecznie uregulowało przepisy dotyczące poduszek powietrznych.
Jeden z głównych przepisów mówi o tym, że poduszka nie może wymagać dodawania jakichkolwiek elementów do motocykla. Czujnik dający sygnał do odpalenia poduszki powietrznej musi być niezależny i zamontowany w samym kombinezonie. Mniej zaawansowane systemy innych producentów przewidywały np. "podłączenie" motocyklisty do maszyny i odpalanie poduszki wraz z zerwaniem połączenia i spadnięciem z motocykla.
Poduszka powietrzna ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa zawodnika w przypadku upadku. Pod otoczką troski o zdrowie zawodników toczy się jednocześnie gra interesów. Przyjęte przepisy faworyzują włoskich producentów kombinezonów - Dainese i Alpinestars. Tylko te firmy na dzień dzisiejszy posiadają patenty i technologię spełniające wszystkie wymogi przyjęte przez FIM.
Uliczna wersja D-Air przewiduje również ochronę klatki piersiowej i pełną ochrone pleców.
A co z innymi producentami? Mogą zakupić licencję na D-Air (poduszkę powietrzną Dainese) lub opracować własny system. Każdy system poduszek musi przejść serię testów aby udowodnić, że jest zgodny z przepisami. Szczegółowe wymagania dotyczą takich elementów, jak bateria, czas naładowywania, elektronika. Przypadkowe odpalenie poduszki nie może doprowadzić do niebezpiecznej sytuacji na torze. Poduszka powietrzna musi być noszona podczas każdej sesji przez każdego stałego zawodnika i muszą być sprawne podczas jazdy na torze. Wyjątkiem są zawodnicy z dziką kartą.
Poduszka powietrzna powinna zakrywać i chronić obojczyk i bark, podczas gdy ochrona pleców jest opcjonalna. Jeśli jednak producent zdecyduje się na ochronę pleców, musi obejmować cały kręgosłup. Dopuszczalne są modyfikacje dla każdego systemu, oraz dopasowywanie do różnej budowy ciała motocyklisty.
Źródło: www.asphaltandrubber.com
